Hoofdstuk 2 - Gij zult niet doden

Josh schrok.

Hij hief zijn arm op, zijn vingers stevig om het handvat van het mes geslagen, en toen wilde hij steken.

'Niet doen, Josh,' zei een meisjesstem plotseling.

Josh draaide zich naar haar om.

"Loreen?" vroeg Josh verbaasd.

Het meisje knikte. Ze was ongeveer zo oud als Josh, had lang blond golvend haar en droeg een T-shirt met een doodskop erop en een moderne spijkerbroek met een paar gaten erin.

"Waar kom je vandaan?" vroeg Josh haar met trillende stem.

'Ik weet het niet...' fluisterde ze."De school is omringd door zombies, ik wilde daar naar binnen, maar ik kon niet. Ik dwaal al uren door de straten."

"Heb je er een gezien?"

Loreen knikte.

"Waar?"

Loreen huilde.

'Kom op,' zei Josh.

Hij had geen idee waar hij heen moest. Hij had geen idee welke plek nog redelijk veilig kon zijn. Maar hij wist dat hij hier weg moest.

Hij nam Loreen bij de hand en liep met stevige stappen de straat af.

'We hebben een pistool nodig,' zei Josh ten slotte."De beste manier om ze te doden is door ze recht in het hoofd te schieten."

'Mijn vader heeft er een,' zei Loreen toen bevend."Maar ik durf niet naar huis. Wat als mijn ouders al besmet zijn?”

Josh snoof."We zullen het risico moeten nemen", zei hij."Waar woon je?"

'Twee straten verderop,' zei Loreen.

Maar ze had het nog niet eens uitgesproken toen er drie of vier zombies van achter de heuvel tevoorschijn kwamen, met een gulzige blik.

"Snel!" riep Josh, haastig het mes in zijn zak stekend.

Hij greep Loreen en rende met haar achter een kraam aan de kant van de weg. De hut was ongeveer zo groot als een aanhangwagen en had twee deuren die met bouten waren gesloten. Het leek er echter op dat de grendel roestig was en niet wilde openen.

Toen de zombies naderden, leunde Loreen stevig tegen de muur. Ondertussen probeerde Josh de groene houten deuren van deze hut te openen. Toen dat niet lukte, keek hij verwoed om zich heen.

"Daar!", zei Loreen plotseling toen ze vlakbij een glinsterende zilveren metalen staaf op de grond zag liggen.

Josh sprong op en pakte de staf. Toen probeerde hij opnieuw de houten deuren te openen. Dit keer lukte het.

Josh en Loreen renden snel de hut in. Eenmaal binnen sloot Josh de deuren. Loreen zat ineengedoken op de grond.

'Geen licht, shit,' ademde Josh.

Hij voelde de deuren van binnenuit. Toen zag hij dat het ook een vergrendeling aan de binnenkant had. Josh pakte haastig de metalen staaf en duwde hem naar binnen, zodat de deuren eindelijk op slot gingen.

Josh keek door een klein kijkgaatje naar buiten. Godzijdank - de monsters liepen voorbij en realiseerden zich niet dat Josh en Loreen zich hier verstopten.

'We zullen moeten wachten tot ze weg zijn,' hijgde Josh.

Kalm en stil ging hij op de grond zitten naast Loreen, die hem vragend aankeek.

"Josh, hoe weet je dat?" vroeg ze uiteindelijk.

"Wat?"

'Je hebt het de afgelopen weken steeds over een zombie-epidemie gehad,' antwoordde Loreen. 'Hoe wist je dat dit gebeurde?'

Jos h