Liek, lieker – Friedrich?
Henry ehr Brōder schüddkopp. „Nee, nee, ’sück8b kann dat angohn? Worum hett hē denn siendoog ni wat seggt? Dat harr9 hē uns doch al in’ Summer vertellen kunnt, as wi de Tietmaschien opspȫȫrt hebbt. Woveel Gehēēmnissen hett hē denn noch?“
„Dat wēēt wi ni. Ik wēēt man blōōts, wi bruukt nȫdig dat dorste Fōto!“
Henry dach scharp no. „Wō8c kunn9 Mudder dat opwohrt hebben? Mȫȫgli in ehr Tasch?“
„Dē hangt je ümmer ünnen an de Gardrōōv. Ik bün fōōrts wedder dor.“
Mit disse Wȫȫr wēēr Hannes ōōk al ruut ut Henry ehr Stuuv. Sē kunn em jüst noch achteranrōpen: „Hannes, du kannst doch ni sō slankweg …“ Man dat hȫȫr hē al ni mēhr. Kotte Tiet loter stunn hē mit de Tasch wedder in ehr Stuuv.
„Over du kannst doch Mudder ehr Tasch ni sō slankweg nehmen. Wenn sē di nu sēhn harr9?“
„Hett sē over ni. Sē sitt mit Beate in de Köök. De beiden drinkt Kaffee un wi wēēt je, datt dat lang duren kann un datt süm5 de Klöönsnack-Thēmas sümdoog ni utgoht.“
Henry nückkopp. Beate wēēr in dat Famielngehēēmnis inwieht un Mudder Tempus tuusch sik gēērn mit Beate över de verschēden Tieden ut. Beate Zarresto wēēr nogrood tō en Famieln-Liddmoot9 worrn; un wō8c dat Hannes un Henry je ni vergünnt ween wēēr, ehr Grōōtöllern kennentōlēhren, speel Beate op en Oort Uttuusch-Ōma för süm5. Veelmools kook sē dat Meddageten, wenn süm4 ut de Schōōl kēmen. Mudder Tempus arbeid bilüttens acht Stunnen an’ Dag in’t Archiv vun de Stadt Weimar. An’t Wekenenn wēēr Beate veel tō’n Kaffedrinken un op en lütten Klöönsnack mit Mudder Tempus dor. Süm4 harrn sik ümmer veel tō vertellen. De Kuntakt un Betog vun Henry tō Beate wēēr vun recht besunnere Oort. Beate wēēr je ni blōōts ehr Uttuusch-Ōma, man ōōk tōgliek ehr Lēhrersch in den Jöögd9-Thēoterkurs; dor an’t Weimarer Thēoter harr Beate Leid9 un Stüür un Henry wēēr bestännige Besȫkersche. De Lēēv tō de Kunst verbunn süm5 beid’ un veelmools funn Henry bi Beate en open Ōhr, wenn dat um Problēmen mit Frünnen ōder Schōōl gung.
„Denn loot’s mool kieken, wat Mudder dor in ehr Tasch hett.“ Hannes mook de Tasch open un kēēk rin. „Mh, Brill för’t Autofohren, Taschendȫker, Kosmetik, Handcreme, Geldknipp. Mann, wat is Mudder ehr Tasch oprüümt!“
„Wies mool, mȫȫgli is wat in’e Knipp?“, smēēt Henry in. Sē trock dat Portmonēē ut de Tasch un mook dat open.
„Ah, kiek mool. Mudder hett würkli Tittiefōtos9 vun uns hier in ehr Knipp. As Titties hebbt wi sik7a würkli liek sēhn!“ Henry vertrock ehr Snuut. Sōlang as sē denken kann, wēēr sē ni ōōk man en lütt beten liek tō ehrn Tweeschenbrōder ween; ēhr9 annersrum, süm4 wēērn sō ünnerschēēdli, as Brōder un Süster man ween köönt. Mennigmool wēēr sē bȫȫs in Twēēbedacht9 ween, watt9 süm4 Tweeschens9 wēērn. De doren worr9 je veelmools noseggt, datt süm4 sik liek sēhn schullen.
„Mh, blōōts dat mysteriȫse Fōto is hier ni mit mang“, stell Henry fast. „Lōōs, bring de Tasch gau wedder tōrüch, wō8c du ehr herhoolt hest, sunst warrt dor noch ēēn um wies!“
Hannes verswunn mit de Tasch un Henry blēē
