Jarlinn af Eldridge gekk upp tröppurnar og inn um dyrnar að White’s klúbbi.
Dyraverðinum varð snöggvast orðfall, en svo mælti hann:
„Góðan dag, herra minn. Það er ánægjulegt að sjá yður hér á ný!“
Jarlinn brosti. Hann vissi, að þjónar og dyraverðir klúbbsins þekktu alla meðlimi hans með nafni og hann hafði verið lengi fjarverandi. Og sjálfur gladdist hann yfir að muna nafn dyravarðarins og gat því svarað:
„Ég er ánægður að vera kominn til baka, Johnson.“
Eftir að hafa lagt frá sér pípuhattinn gekk jarlinn inn um dyrnar að Árdegissalnum.
Hann leit snöggt í átt að bogagluggunum, þar sem glæsimennið Brummel hafði haldið til með hirð sína, áður en hann var sendur í útlegð frá Englandi. En svo kom hann auga á mennina, sem hann leitaði að í hinum enda salarins.
Þeir voru fjórir saman og störðu fyrst hissa, en ráku svo upp gleðihróp, er þeir sáu jarlinn nálgast.
„Roydin!“ hrópuðu þeir. „Er þetta raunverulega þú?“ Svo stukku þeir á fætur með framréttar hendur. Jarlinn þrýsti hendur þessara vina sinna — þrír þeirra höfðu verið honum samtíða að Eton.
„Hvar hefur þú alið manninn, allan þennan tíma?“ spurði James Ponsonby.
„Ég var í sveitinni, Jimmy,“ svaraði jarlinn, „og reyndi þar að gera við leka þakið mitt og að forða leiguliðum mínum frá svelti.“ Það vottaði fyrir beiskju í rödd hans, en svo bætti hann við í öðrum tóni:
„En núna — nú er það liðin tíð — heyrir algjörlega sögunni til!“ Hann mælti þetta af festu og vinir hans störðu á hann.
„Hvað áttu við með því?“ spurði einn þeirra.
Jarlinn dró djúpt andann, áður en hann svaraði:
„Ég er ríkur! Ég er óvænt, yfirgengilega og ótrúlega moldríkur!“
Það sló þögn á hópinn, svo töluðu allir í einu. Jarlinn rétti upp höndina.
„Í herrans nafni, færið mér drykk. Ég þarfnast þess svo sannarlega! Og ef þið viljið heyra sannleikann, þá er ég í hálfgerðu losti!“
Hann hló og áður en nokkur hinna kom upp orði, hafði hann kallað á þjón.
„Tvær flöskur af besta kampavíninu — nei — þrjár — og það strax!“
Þjónninn flýtti sér að hlýða og jarlinn mælti, um leið og hann settist í einn brúna leðurstólinn:
„Bíðið andartak, ég skal segja ykkur allt af létta, en ég trúi þessu varla sjálfur!“
Þeir sem til þekktu vissu vel, að þegar tíundi jarlinn af Eldridge féll frá, var jarlstignin það eina sem hann eftirlét syni sínum, auk hlaða af skuldum.
Roydin Eldridge hafði haldið heim á leið til þess að taka við stjórn eigna sinna, kastala, komnum að hruni og illa hirtra bújarða. Og er ekkert fréttist frá honum, töldu allir víst að hann hefði ekki efni á að snúa aftur til London.
Þjónninn birtist skyndilega með kampavínsflösku í ísfötu. Hann fyllti fimm glös. Jarlinn drakk úr sínu í einum teyg og sagði svo:
„Aðra flösku, eins kalt og framast er unnt!“
„Sjálfsagt, herra.“
Er jarlinn hafði fengið aftur í glasið og dreypt á því, mælti hann:
„Ég veit, að þið eruð að springa af forvitni, svo ég skal segja ykkur hvað gerðist.“
„Ef þú ert í alvöru orðinn ríkur,“ sagði Charles Raynam, „þá er það eina sem mér dettur í hug, að þú hafir annaðhvort grafið upp gull úr einhverjum akrinum, eða fundið konunglegar gersemar á háaloftinu.“
„Það er einmitt það sem ég óskaði alltaf að gerðist,“ svaraði jarlinn hlæjandi, „en ég fullvissa ykkur, á háaloftinu eru bara mýs og upp af ökrunum vex ekkert nema illgresi!“
„Hvað gerðist þá eiginlega?“ spurði Jimmy Ponsonby. „Í hamingjubænum, Roydin, segðu okkur allt af létta, við erum að deyja úr forvitni.“
Jarlinn svaraði engu, heldur rétti fram glasið, svo einn vina hans gæti hellt í það á ný.
„Ég veit ekki,“ mælti hann loks, „hvort þið munið eftir sérvitringnum, föðurbróður mínum. Ég hitti hann afar sjaldan og þá helst við jarðarfarir. Honum féll ekki við fjölskylduna — nema þá dauðu — og flutti því til Northumberlands og keypti sér þar hús.“
„Ég man að hann kom einu sinni til Eton,“ sagði Jimmy, „og þegar hann fór, rétti hann þér sex pens. Og það er nú eitthvað það grútarlegasta, sem ég hef nokkurn tíma vitað! Það verð ég að segja!“
„Þarna er Lionel frænda lifandi lýst,“ samþykkti jarlinn. „Og þegar pabbi var örlátur og eyðslusamur, þá var frændi algjör andstæða hans — hræðileg nánös.“
Jarlinn saup á kampavíninu, svo hélt hann máli sínu áfram:
„Fyrir hálfum mánuði barst mér tilkynning um andlát frænda míns. Ég fékk bréf frá lögmönnum hans, þar sem þeir gáfu mér til kynna, að ég væri einkaerfingi hans og jafnframt óskuðu lögmennirnir þess, að ég hefði tafarlaust samband við þá.“ Eftir örstutta þögn bætti hann við:
„Ég átti ekki von á því, að förin til London borgaði sig, samt sem áður óskaði ég þess, að hann hefði arfleitt mig að einhverju, auk þess að veita mér blessun sína, sem var honum að kostnaðarlausu.“
Jarlinn fékk sér annan sopa af kampavíninu og áður en nokkur annar kom orði að, hélt hann máli sínu áfram:
„Raunin er sú — að hann eftirlét mér — allar sínar eigur!“
„Allar?“ spurði Charlie: „Hversu miklar eru þær?“
Jarlinn hikaði, eins og hann ætti erfitt með að svara. Loks mælti hann hægum rómi:
„Dálítið yfir — þrjár milljónir punda!“
Heyra mátti, hvernig vinir hans gripu andann á lofti. Svo töluðu þeir hver upp í annan.
„Hvers vegna í ósköpunum gerði hann þetta?“
„Hafðirðu enga hugmynd um það?“
„Hvernig? — Hvað? — Af hverju?“
Jarlinn brá hendi á loft.
„Ég vissi, að þið mynduð spyrja að þessu. Og svarið er einfalt — hann nurlaði og sparaði alla ævi, fjárfesti í ýmsum arðvænlegum fyrirtækjum, eftir að hafa kannað þau nákvæmlega.“ Hann þagnaði, saup á kampavínsglasinu og bætti svo við:
„Hann átti líka verðbréf vestan hafs, sem hafa malað honum gull, þar sem vextir hafa sífellt bæst við það fé sem hann lagði upphaflega út.“
„Ég hef aldrei...
