De Ruimte

De gondel van sterrenstof schoot met toenemende snelheid door de open schacht.

Ik klampte me angstig vast aan de armleuningen van mijn stoel en wist niet waar ik eerst moest kijken, naar het driedimensionale, frameloze holografische scherm dat recht voor me stond of door het plafond dat boven me doorzichtig was geworden.

De donkergrijze wanden van de excursieschacht vlogen net langs de gondel, en voordat ik me misselijk voelde, wendde ik me tot het scherm.

Hier was geen teken van de snelle rit. Het liet nog steeds het zoutmeer zien. Ik keek een beetje onzeker naar Takaarrath. Hij zat volkomen kalm en ontspannen in zijn stoel.

Ik kon alleen maar aannemen dat hij dit ruimteschip alleen met zijn gedachten bestuurde. In ieder geval waren er geen andere zichtbare stuurinstrumenten om hem heen, behalve het holografische scherm.

Op het driedimensionale holoscherm veranderde het beeld plotseling.

Ik kon duidelijk, te midden van de uitgestrekte zoutvlakte, de donkere rechthoekige afgrond zien van de open excursieschacht van waaruit ons ruimteschip nu schoot.

De opnamen werden van grote hoogte gemaakt, merkte ik meteen. Maar waar ze werkelijk vandaan kwamen, wist ik niet.

Was er misschien een ander ruimteschip boven ons? Nee, dat had Takaarrath me al laten weten.

Voordat ik verder kon nadenken, veranderde het beeld weer en nu toonde het kaderloze holoscherm een dichte cluster van wolken die zijwaarts van ons af bewoog. Ik twijfelde er niet aan dat het scherm nu onze vliegrichting aangaf.

"Takaarrath, ik hoop dat je weet wat je doet!"

Ik had hardop gesproken, niet wetende of ik telepathisch zijn mentale communicatie met de capsule verstoorde.

De wolkenband waar we net doorheen waren gevlogen verdween zonder overgang en de donkere ruimte bevond zich recht voor ons.

Hoewel het helemaal niet zo donker was. Miljarden sterren knipperden naar ons, in elke denkbare grootte, kleur en vorm. Eerst kon ik mijn ogen niet van het scherm afhouden.

Ik had nog nooit zo'n kleurenpracht van het aardoppervlak kunnen waarnemen. Alles leek me fantastisch en onaards.

"De kleuren van de sterren die je ziet zijn natuurlijk door GELCKSITT ingekleurd naar hun belangrijkheid, afstand en grootte. Normaal is het licht meestal wit, tenzij het clusters van sterren waren die door de afstand één enkele, stralende ster lijken."

De luide, sissende stem van Takaarrath haalde me uit mijn concentratie.

"Ik denk niet dat het een goed idee was om de planeet te verlaten!"

Mijn twijfels namen toe naarmate we verder van de aarde kwamen. Ik begon me ineens heel eng te voelen.

"De bestemming van onze vlucht is de tweede planeet van het zonnestelsel, toch?" Ik scheurde mijn blik los van het scherm en keek strak naar Takaarrath.

"Correct. Daar ligt de 'Stad van Duizend Sterren'. Dat zei GELCKSI