„Rebekka kemur til okkar í kvöldmat!“ hrópar Jóhanna fram úr eldhúsinu.

Patrekur sprettur upp frá tölvunni. „Ókei!“

Það er farið að rökkva í íbúðinni án þess að hann hafi tekið eftir því. Hann sér að úti stróka fuglarnir sig, liðast um himininn eins og svartur möttull. Hann ákveður að raka sig og fara í sturtu, síðan í skyrtu og gallabuxur í staðinn fyrir þessar mjúku íþróttabuxur.

Þegar Rebekka hringir dyrabjöllunni eru þau bæði komin fram í anddyrið til að taka á móti henni. Þau eru full af orku. Rebekka er hávaxin og aðlaðandi kona. Hún fyllir upp í rýmið með sterkri nærveru og höfugur ilmurinn af henni vekur upp óvænta minningu hjá Patreki um fyrsta vangadansinn.

Þau Rebekka hafa ekki hist fyrr. Hann horfir lengi á hana.

„Lentir þú nokkuð í vandræðum með að rata?“ spyr Jóhanna og faðmar hana að sér.

„Nei, ekkert mál en ég tafðist í stiganum með Knúti,“ segir Rebekka og gengur yfir til Patreks og faðmar hann. „Sæll, en gaman að hittast loksins.“

„Já, sömuleiðis,“ segirPatrekur.

„Hvern hittirðu?“ spyr Jóhanna og starir á Rebekku.

„Knút, nágranna ykkar á fyrstu hæð,“ svarar Rebekka og hengir upp frakkann sinn.

„Ég hef ekki hugmynd um hver hann er og samt er ég búin að búa hérna í tvö ár,“ segir Jóhanna. Hún lítur á Patrek. Hann yppir öxlum og flissar.

„Notalegur eldri kall sem gat ekki hætt að tala um ferð til Majorka, hvað þau fengu að borða, hvaða tónlist þau hlustuðu á, veðrið ...“ Hún þagnar þegar hún lítur inn í eldhúsið þar sem búið er að leggja á borð, kveikja á kertum og hella víni í karöflu. „Ó, hvað þið eruð búin að gera fínt!“ hrópar hún upp yfir sig.

Víni er hellt í glösin. Þau borða, drekka og spjalla, mest um vinnuna sína og annað sem þeim dettur í hug. Rebekka klárar síðust af diskinum. Þegar hún hefur lagt glamrandi hnífapörin frá sér tæmir hún glasið í einum teyg.

„Svakalega var þetta gott,“ segir hún.

„Já, var þetta ekki bara í lagi?“ segir Jóhanna.

„Þú ert slíkur snilldarkokkur, maturinn hjá þér er eins og að fara út að borða á hverju kvöldi,“ segir Patrekur.

„Ég sé nú ekki ein um eldamennskuna, þú getur nú líka kokkað.“

„Er hann að reyna eitthvað?“ segir Rebekka og blikkar Jóhönnu kankvís.

„Já, hvað er þetta aftur kallað –skjalltækni.“

„En hún virkar ekki á okkur,“ segir Rebekka.

„Nei, engan veginn!“ segir Jóhanna og lyftir glasinu með sigurbros á vör. Rebekka skálar á móti. Það klingir í glösunum í eldhúsinu. „Skál fyrir konum!“ hrópar Rebekka.

„Hvað er að gerast?“ spyr Patrekur.

Stelpurnar skellihlæja. „Svona, litli minn,“ segir Jóhanna og klappar honum á handarbakið. Patrekur ýtir hönd hennar hratt af sér, kannski aðeins of harkalega.

„Æi! Hvað ertu að gera!?“

„Bulltækni. Þetta virkar ekki á mig.“

Jóhanna heldur um auman þumalfingurinn. Augu hennar skjóta reiðigneistum yfir borðið. Rebekka, sem hafði hrokkið við og haldið niðri í sér andanum, skellir nú upp úr. Augu Jóhönnu verða enn myrkari og hún fær tár í augun. Patrekur stekkur upp úr sætinu eins og hann ætli að bjarga því sem bjargað verði, tekur hana í fangið og kyssir en Jóhanna ýtir honum frá sér.

Hann fellur niður á hnén. „Ó,“ heyrist í Rebekku.

Patrekur tekur um hönd Jóhönnu og kyssir hana ákaft. Þegar hann leggur höfuðið á hné hennar eins og sekur maður undir fallöxinni klappar hún honum á kollinn og segir: „Allt í lagi þá.“

Þau standa bæði upp um leið og halda lengi utan um hvort annað.

Stelpurnar spjalla saman um stund en Patrekur situr þegjandi og hlustar. Allt í einu snýr Rebekka sér að honum og hallar sér fram með hönd undir höku. Hún kiprar augun. „Heyrðu ... ég hef heyrt að þér finnist chilipipar góður,“ segir hún með stríðnisbros á vör.

„Mm,“ svarar Patrekur og snýr sér að Jóhönnu. Hún snöggroðnar og bítur sig í vörina. Rebekka horfir á þau til skiptis. „Já, við stelpurnar segjum hvor annarri ýmislegt. Vissirðu það ekki? Ert þú ekki vanur því að tala um kynlíf við vini þína?“

„Reyndar ekki,“ svarar Patrekur.

„Ertu að grínast með mig?"

„Nei, allavega ekki í smáatriðum.“

„En leiðinlegt.“

Hann yppir öxlum. „Ætli ég sé ekki bara svona leiðinlegur.“

„Nei, ég meinti það ekki þannig!“ segir Rebekka og teygir út höndina til að stoppa hann.

„Ég tók þetta ekkert nærri mér.“

„Ég hljóp samt á mig,“ segir hún og snarþagnar. Axlir hennar síga.

„Nei, nei,“ segir hann. „Ég er bara svo lokaður. Það er allt og sumt. Og þú ert svo mikið félagsljón og getur talað við hvern sem er um hvað sem er. Þú rétt rekst á nágranna okkar og þið eruð strax orðin perluvinir. Það er bara frábært. Ég er bara ekki þannig. Þú mátt ekki halda að þú þurfir að setja á þig bönd. Líttu bara á okkur Jóhönnu, við erum hálfgerðir sveitamenn,“ segir hann og lítur á Jóhönnu sem brosir ástúðlega til hans. Honum hitnar öllum þegar hann sér aðdáunina í svip hennar.

„Þú virðist vera frábær manneskja – Jóhanna er búin að segja mér svo margt,“ segir hann og fær sér sopa af víninu.

„Nú?“ Hún lyftir augnabrúnum og lítur á þau til skiptis.

„Bara góða hluti sko,“ sagði Patrekur og leggur hönd á hjarta. „Ég sver það.“

„Hvað hefur hún sagt?“

„Að þú lifir spennandi lífi og lifir villtu ástarlífi.“ Hann horfir vandræðalegur niður fyrir sig. „Geggjuðu kynlífi.“

Þá springur Rebekka úr hlátri og hlær með öllum líkamanum. „Jiminn eini. Það er bara svona. Þá vitum við hver er sú seka.“

„Mm, kjaftaskjóðan Jóhanna,“ segir Patrekur og brosir undirleitur til Jóhönnu. Hún kippist við og lætur eins og einhver sé að stinga hana á hol.

„Já, en það passar, þú ert líka iðin við að segja alls konar sögur af vinnufélögum okkar,“ segir Rebekka.

„Ég er hætt að hlusta á þær.“ Hún krosslegur hendurnar.

„Ertu nú móðguð?“ spyr Patrekur stríðnislega en samt í blíðum tón.

„Ég ætti kannski að leyfa ykkur tveimur að vera í friði?“ segir Jóhanna og stendur upp frá borðinu.

„Heyrðu, ertu ekki...