Einn handlaginn
Erótísk saga

Ég var að vinna á olíuborpalli í Norðursjó. Ég hafði farið í háskóla en ekki lokið námi, hafði unnið alls kyns störf sem ófaglærður verkamaður en nú var ég búinn að finna mína hillu. Ég naut nálægðarinnar við öldugang hafsins og ilmurinn af sjónum, gnýrinn og krafturinn í honum heilluðu mig. Þetta návígi við hætturnar sem fylgdu starfinu, þolgæðin sem þurfti að sýna og stöðug aðgátin sem maður varð að viðhafa hvort sem maður var á vakt eða ekki, höfðaði til mín. Launin heilluðu líka.

Við unnum á tólf tíma vöktum í tvær vikur í senn og var svo flogið í land í þriggja vikna frí. Ég var ekki búinn að eignast fjölskyldu á þessum tíma þannig að þegar ég kom í land sleppti ég alveg fram af mér beislinu. Við vinirnir og einhleypu starfsfélagarnir kjöftuðum, öskruðum, hlógum, drukkum og vorum almennt til vandræða. Ég átti líka vinkonur. Við hittumst á kvöldin og tjáðum okkur með líkamanum, orð okkar og tilfinningar urðu eitt og leiddu okkur um heima hreinnar villimennsku yfir í mestu mýkt og viðkvæmni. Morguninn eftir fórum við hvort sína leið. Þannig var þetta á þessum tíma. Ný kona á hverri nóttu. Ég vildi hafa þetta einfalt. En þótt kynnin væru stutt, lifðu þau með mér. Ég geymdi minningarnar og þær lifnuðu við þegar ég var aftur kominn út á borpallinn. Eftir nokkurra daga frí kom það iðulega fyrir að mig langaði eitthvað í burtu, að skoða ný svæði. Mig langaði að sjá skóga, akra, engi, ár, dali og hæðir. Eftir tvær vikur í einangrun með vinnufélögunum þurfti ég smá rými og mér fannst heillandi að finnast ég vera í margra kílómetra fjarlægð frá næsta manni. Ég keyrði um sveitirnar og leitaði að fáförnum slóðum. Ég fann fyrir svimandi frelsistilfinningu sem minnti mig á ógnardjúpin undir borpallinum.

Einn daginn þegar ég var að keyra um var eins og einhverju fargi væri af mér létt og ég gleymdi mér alveg. Kílómetramælirinn í bílnum rúllaði viðstöðulaust, ég var kominn langt suður í land. Tré, ár, valmúabreiður, akrar og skýjaflókar liðu hjá.

Ég var í nokkurskonar dáleiðsluástandi, keyrði bara og keyrði þar til ég kom í einhvern frekar flottan sumarleyfisstað. Hvítar, reisulegar byggingar, dýrir bílar og snyrtilega klætt fólk. Ég lagði bílnum, klappaði honum eins og í þakkarskyni fyrir aksturinn og ákvað að rölta um bæinn. Mér fannst gott að rétta úr mér og hreyfa mig aðeins en eftir svolitla stund fór mér að finnast umhverfið meira og meira framandi. Ég fann lítið kaffihús við aðaltorgið og settist inn. Ég var ekki fyrr búinn að panta er ég kom auga á skrítna manneskju fyrir utan. Þetta var betlari sem sat á kirkjutröppunum og hélt á lítilli skál. Fötin sem hann var í virtust hrein, hann var vel á sig kominn en andlitið og höfuðið var afmyndað af einhverju sem líktist graftarkýlum. Hvað var hann að gera í svona bæ? Ég leit í kringum mig á kaffihúsinu. Þar var bara glæsilega klætt fólk, sjálfsöruggt sem talaði hátt og var greinilega vant því að á það væri hlustað. Þetta fólk var augljóslega á heimavelli. Það „átti” bæinn. En ég? Hvað varég eiginlega að gera þarna?

Ég náði ekki augnsambandi við neinn. Allir voru uppteknir við eitthvað. Nei, ekki allir. Þarna var kona sem horfði á mig. Og önnur… og enn önnur! Ókei, hugsaði ég með mér og hélt áfram að borða. Best ég staldri við hér. Ég á eftir tíu daga af fríinu mínu. Ég finn mér eitthvað að gera.

Ég byrjaði á því að láta prenta svolítinn bunka af nafnspjöldum á ensku, stuttan texta og símanúmerið mitt. Svo lagði ég bílnum fyrir framan stærstu kjörbúðina í bænum. Ég sat kyrr í bílnum og fylgdist með fólki koma og fara. Svo fór ég út og gekk á milli bíla sem ég hafði séð konur koma einar út úr. Ég skellti nafnspjaldi undir rúðuþurrkuna. „Láttu mig þrífa sundlaugina þína”, stóð á spjaldinu. „Þægilegur, góðhjartaður, alltaf graður. Tala ensku!” Svo lét ég lítið fyrir mér fara í bílnum mínum og fylgdist með konunum eftir því sem þær komu til baka. Yfirleitt tóku þær strax eftir spjaldinu og lásu á það. Sumar virtust annars hugar, aðrar rýndu í það af athygli. Svo litu þær flóttalega í kringum sig, stungu spjaldinu niður í tösku eða í vasann. Ég fann hvernig ég þrútnaði þarna niðri.

Ég fékk fyrsta símtalið þennan sama dag, svo annað og enn annað. Fimm á fimm dögum. Við mæltum okkur mót og ég var hissa á því hvað þetta var allt einfalt, hvað kynlífið var gott og hvað þær voru opnar og almennilegar.

Kannski var það vegna þess að uppleggið var alveg skýrt frá upphafi. En eitt kom á óvart. Bak við brosið á vörum þessara kvenna leyndist viðkvæmni og það var augljóst að þær þráðu nánd. Ein þeirra fór meira að segja að gráta í fanginu á mér eftir að við höfðum sofið saman. Önnur sagði mér frá því hvað hún væri einmana, maðurinn hennar væri svo fjarlægur. Eftir að hafa verið með þessum konum voru þrjár sem spurðu mig hikandi hvort ég væri til í að hitta þær aftur. Ég horfði í vot augu þeirra og sagði að ég hefði ekki tíma. Ég fylgdi reglunni sem ég hafði sett mér, nú sem endranær: Einn dagur eða ein nótt. Ein kona. Ég hef bara einu sinni gert undantekningu á þessu:

„Halló!”

Alveg þögn, nema veikt hljóð í andardrætti.

„Halló?!”

„Hæ! Ert þú kominn til að þrífa sundlaugina?” Röddin var geislandi og hlý, titraði ögn eins og viðkomandi héldi niðri í sér andanum.

„Já, það er ég.”

„Ég fann nafnspjaldið þitt á bílrúðunni hjá mér.”

Hún hét Clara og hafði beðið mig að koma til sín kl. 10 daginn eftir. Sumardvalarstaður hennar var í útjaðri bæjarins. Ég skyldi bílinn minn eftir þar sem ég gisti og gekk út eftir. Ég var í hvítum stuttermabol og dökkum buxum og ég var með örþunna sundskýlu í rassvasanum. Á göngunni lék ég mér að því að ímynda mér hvernig þetta yrði. Hvað þessi kona sem hét Clara myndi vilja gera. Af einhverjum ástæðum sá ég hana fyrir mér haldandi fast í mig og nuddandi sér upp að mér. Með lágværum stunum og ópum. Hún var þjónustustúlkan og ég var húsbóndinn. En þá allt í einu, í glaðasólskininu sem var, varð mér ískalt í framan og ég stífnaði upp. Allar hugsanir mínar og fantasíur fuku út í veður og vind. Ég var kominn með sviðsskrekk. Skrítið. Ég hafði ekki fundið fyrir því áður. Ég...