— Elsku Stanwin, en hve við yrðum hamingjusöm, ef við bara gætum gift okkur!
Markgreifinn svaraði ekki, hann hallaði sér makindalega að knipplingaskreyttum koddunum og lét þreytuna líða úr sér.
Svo oft hafði hann hlustað á konur segja eitthvað þessu líkt, að hann var löngu hættur að taka eftir því.
Ætti hann að vera fullkomlega hreinskilinn, þá hafði hann síst af öllu löngun til að kvænast þessari blíðlyndu ágengu mannveru, sem hvíldi höfuðið á öxl hans.
— Enginn elskhugi hefur nokkurn tíma verið jafn dásamlegur og þú, ástin mín, alveg sama hve skáldin syngja þeim lof!
Þetta hafði markgreifinn einnig heyrt ótal sinnum áður og eina svar hans var að þrýsta lady Hester Dendall þéttar að sér.
Um leið hugsaði hann hve það væri nú ágætt, að hann hafði sannfrétt af því, að maður hennar væri staddur í París í sérstökum erindagjörðum, sem tækju nokkra daga, svo sjálfur ætti hann ekki á hættu að lenda í svipaðri uppákomu og fyrir hálfum mánuði.
Þá hafði jarlinn af Castelton óvænt snúið til heimilis síns við Park Lane og þar hafði hann komið að konu sinni og markgreifanum í vægast sagt vafasömu ástandi, sem leiddi til þess, að jarlinn skoraði markgreifann á hólm.
Þótt einvígi væru illa séð af drottningunni og manni hennar, höfðu þeir mælt sér mót í dögun í Green Park og fyrir kaldhæðni örlaganna særðist jarlinn af Castelton á öðrum handlegg, en markgreifinn slapp ósár.
En þannig gekk það oftast til þegar markgreifinn átti í hlut og hvorki vottar hans né vinir undruðust heppni hans eða fimi lengur.
Jarlinn hafði aftur á móti svarið þess eið, að fyrr eða síðar skyldi hann ná fram hefndum.
Vinir markgreifans höfðu varað hann við því að hann hefði þarna eignast hættulegan óvin, en eina svar markgreifans hafði verið hæðnishlátur.
Þetta var ekki í fyrsta sinn, sem reiður eiginmaður hafði í hótunum við hann og þar eð hann var einstök skytta hafði hann gengið sem sigurvegari frá sérhverju einvígi og auk þess kærði hann sig kollóttan um hvað talað var á bak hans.
— Ég elska þig! Ég elska þig! mælti lady Hester af ástríðu. — En ef þú verður mér ótrúr aftur eins og með Sheilu Castelton, þá held ég bara að ég drepi þig!
Markgreifinn hló.
— Með hverju — boga og ör?
— Þú mátt ekki vera svona leiðinlegur, andmælti lady Hester. — Þú veist, elsku Stanwin, að ég tilbið þig og kvelst við tilhugsunina um að þú eigir vingott við aðrar konur.
Undarlegt er það, hugsaði markgreifinn um leið og hann hagræddi sér á beðnum, aldrei eru konur ánægðar með það, sem þær hafa, heldur vilja þær ævinlega eitthvað annað og meira.
Bón Hesterar um trúmennsku var álíka og að fara fram á það við Niagarafossana að þeir stöðvuðu flaum sinn eða þegar Knútur kóngur reyndi að breyta flóði í fjöru.
Aldrei á ævinni hafði markgreifinn verið fær um að standast laglegt andlit. Og þótt hann liti aðeins við þeim fegurstu, þá stóðst hann heldur ekki mótið að reyna að sigra þær sem höfðu vísað öðrum körlum á bug.
Þær konur sem hann umgekkst einkum, voru allar glæsilegar, lífsreyndar og ákveðnar að vinna hylli hans.
Ljótu vandræðin, hugsaði hann, að það sem fyrir honum var aðeins lítið ævintýri hafði kveikt ástarbál í hjarta allra ástmeyjanna og allar höfðu þær tekið ástarorð hans og atlot hátíðlega.
— Ég elska þig! Ég elska þig!
Þessi orð höfðu blíðar raddir endurtekið svo oft, að þau hljómuðu í eyrum hans líkt og gnauðið í vindinum eða söngur fuglanna í trjánum úti.
— Hugsaðu þér hvað við yrðum hamingjusöm, sagði lady Hester, sem greinilega var enn með hugann á sömu braut. — Við yrðum áreiðanlega glæsilegasta parið í allri London og þegar ég bæri Weybourne höfuðdjásnið við þingsetningu yrði ég fegursta eiginkona þingmanns í lávarðadeild.
Hugarórar hennar voru jafnleiðinlegir og allra þeirra ótal kvenna, sem hann hafði átt í sambandi við. Markgreifinn lygndi aftur augunum og hugsaði sem svo, að úr því hann væri orðinn syfjaður væri hann best kominn heima í eigin rúmi.
— Ég neyðist til að fara Hester, sagði hann og dró seiminn á þann hátt sem konur, af undarlegum ástæðum, stóðust aldrei.
— Fara?
Rödd Hesterar líktist neyðarópi. — Nei! Hvernig getur þú yfirgefið mig? Hvernig get ég sleppt þér? Kysstu mig! Stanwin, kysstu mig!
Markgreifinn dreif sig fram úr rúminu. Um leið tók hann eftir hve loftið í herberginu var innibyrgt og að Hester hafði að vanda notað alltof mikið af franska eftirlætis ilmvatninu sínu.
Ilmurinn var þungur og höfugur og kom honum til að þrá svalt næturloftið og andvarann sem barst frá ánni í morgunsárið. Hann gekk að stólnum þar sem skartklæði hans lágu og byrjaði að klæða sig, án þess að leiða hugann að því að stæltur líkami hans minnti á grískan guð.
Lady Hester sat uppi í rúminu og fylgdi hverri hreyfingu hans með augunum, dökkir lokkar hennar féllu niður um herðarnar.
Hún var mjög fögur, reyndar fegursta dökkhærða konan í allri London. Geislandi blá augun, sem fylgdu írska blóðinu í æðum hennar, gerðu það að verkum að hún bar langt af öllum öðrum á hverjum þeim dansleik sem hún tók þátt í.
Hún var dóttir efnalítils írsks jarls og altalað var, hve skínandi heppin hún hefði verið þegar hún „krækti í“ hinn efnaða sir Anthony Dendall, ungan stjórnmálamann á hraðri uppleið. Í Whites klúbbi giskuðu menn á að hann fengi sæti í ríkisstjórn eftir næstu kosningar.
Þegar þau giftu sig, hafði sir Anthony verið yfir sig ástfanginn af hinni fögru brúði sinni, en pólitískur metnaður hans var mikill og áhugi hans beindist brátt fremur að því sem gerðist utan veggja heimilisins og því átti kona hans erfitt með að una.
Afleiðing þessa varð að lady Hester tók sér hvern ástmanninn eftir annan. En enginn þeirra hafði komist í hálfkvisti við markgreifann af Weybourne. Hún varð að viðurkenna fyrir sjálfri sér að hann bæri af, bæði hvað varðaði stöðu og glæsileik.
Frá því að hún fyrst leit hann augum hafði hún verið ákveðin í að fá hann fyrir elskhuga.
Það leið þó heilt ár, áður en henni tókst að ná sambandi við hann og hann hafði aldrei heitið henni trúmennsku, eða...
